Yeni bir işe giriyorum söz gelimi, bir yürüyüşe çıkıyorum, ateşli bir sohbete tutuşuyorum, bir kadını hayranlıkla seyrediyorum, uzanıp doğanın süsüne şaşırıyorum, bir sokak köşesinde bir köpek besliyor, sarılıyorum. Hatta haddimi aşıp romantik hayaller bile kuruyorum belki. Ama olmuyor, beceremiyorum. Ne yaparsam yapayım hiçbir eylemde huzur bulamıyorum.(Bu cümleden de gerçekten sıkıldım artık.)
Öyleyse diyorum kendime, oğlum Mustafa! Madem battın bu bataklığa, çıkmaya çalışıp çırpındıkça daha da çok batıyorsun. Artık çabalama, sen buraya aitsin diyorum. Bataklığın dışına, nemli ve canlı toprağa değil. Tam buraya!
Öyleyse diyorum yine, öyleyse öyle bir bat ki bu bataklığa, daha önce kimse böyle batmamış olsun. Madem ki buradasın, layığıyla burada ol, hakkını ver bu müthiş bataklığın. Belki senden sonra bu muazzam pisliğe düşebileceklere faydan olur, anlat diyorum. Anlat! Ama öyle bir anlat ki, sadece düşenler anlayabilsin, hatta düşüp çıkabilenler bile değil, sadece çıkmayı reddedenler anlayabilsin. Yaşayışın şatafatlı olmadı, bari batışın olsun diyorum. Bir yaşama sebebin, sevincin yoksa; yaşama sebebin, sevincin, hatta umudun diğer yaşama sebebi olmayanlar olsun diyorum.
Bunca anlamsızlığın, sahteliğin ve gırlasının olduğu bu saçma dünyada yalnız olmadığımı biliyorum.
Oğlum Mustafa diyorum sonra, bundan böyle senin amacın artık, kendisini yalnız hissedeni, bataklığına ait hissettirmek diyorum! 
